Column
door Kenneth Manusama
Het was een ironische samenloop van omstandigheden; de bijna gelijktijdige ‘deadwatch’ met betrekking tot de Paus en Terry Schiavo hier in de Verenigde Staten. Daar waar de heersende maatschappelijke stroming (zo lijkt het althans) zich met hand en tand verzette tegen de naar hun zeggen onvrijwillige dood van Terry Schiavo, kon het merendeel van dezelfde groep mensen bijna niet wachten tot de Paus heen zou gaan en een nieuwe katholieke ‘machthebber’ het roer zou overnemen, net zoals de rest van de wereld. Niet alleen omdat het een in essentie politiek proces met zich meebrengt, maar ook vanwege een fascinatie met leven en dood, onweerlegbaar onderling verbonden, die nogal vreemde consequenties met zich mee brengt. Zonder te oordelen over het ‘beleid’ van de Katholieke Kerk, kan men de wijlen Paus en de Kerk in het algemeen prijzen om de consistentie in de bescherming van het leven. Geen euthanasie, geen abortus, maar ook geen doodstraf. Over dat laatste denkt men hier wel anders. Geen abortus of euthanasie, maar wel de doodstraf. Het zijn makkelijke tegenstellingen die men kan aanwijzen in de Amerikaanse cultuur. In een bredere context zou men zelfs kunnen wijzen naar het dodelijk geweld door Amerikaanse tieners op de ‘high schools’, de misstanden in Amerikaanse gevangenissen in Irak en Guantanamo Bay, en wellicht de oorlog in Irak als geheel. Het lijkt op een cultuur van leven, waarin men het met de dood niet zo nauw neemt.
Maar we kunnen het niet alleen op de specifieke Amerikaanse cultuur gooien. Het is ‘gewoon’ een cultuur waar een puriteinse(re) meerderheid de rationele stem van de minderheid heeft kunnen doen verstommen als het gaat om heersende opvattingen. De kloof tussen de alledaagse werkelijkheid en de uitingen van de politieke priesters van de meerderheid wordt steeds groter en geeft dit land een schizofreen imago. Alhoewel de signalen er op lijken te duiden dat de meerderheid in politieke zin nog niet klaar met het benutten van hun politieke en maatschappelijke voordeel, ben ik er toch gerust op dat de rede uiteindelijk zal overwinnen. Alhoewel het politieke systeem dat de minderheid een stem moet garanderen flink onder druk staat, zal de maatschappij zelf een correctie uitvoeren. Helaas zal dat minder zachtaardig of geleidelijk gaan dan men zou wensen. Een revolutie in historische zin zal er niet in zitten gelukkig, maar het klimaat kan bij de volgende electorale rondes zo omslaan.