Column
Op 14 juni jl. had ik het genoegen een dag deel te nemen aan de ISYP workshop in Wageningen, waarover we in deze nieuwsbrief ongetwijfeld nog meer kunnen lezen. We spraken geëngageerd over de nieuwe uitdagingen voor het concept ‘human security’ en de micro redenen voor conflicten. Interessant, maar op weg naar huis begon ik me af te vragen of het spectrum van de discussie wel ruim genoeg was, en of organisaties zoals Pugwash niet ambitieuzer moeten zijn.
Er werd opgemerkt dat (economische) globalisering voor ontwikkelingslanden en/of conflictgebieden niet altijd gunstig uitpakt, en niet altijd wordt geapprecieerd. Het wordt ook wel gezegd dat Al Qaeda tegen globalisering strijdt, en niet tegen het Westen, of democratie of iets dergelijks. Globalisering is de macro reden voor hedendaags conflict, en het argument kan gemaakt worden dat globalisering de oplossing is voor het voorkomen van hedendaagse conflicten en het vermijden van spanningen tussen de zogenaamde ‘great powers’. Tegenwoordig ben ik erg gecharmeerd van Thomas Barnett’s werk (The Pentagon’s New Map: Blueprint for Action). Als je je over de ogenschijnlijk schreeuwerige, militaristische, Amerikaanse presentatie heen kan zetten is het duidelijk dat hij veel zinnigs te zeggen heeft. Op Internet kan je z’n presentaties zien voor de kortere versie (hij is ook erg grappig). Het gaat om meer globalisering en ‘connectivity’, wat kort gezegd betekent de mate van verbondenheid met de wereldeconomie.
Maar wat is globalisering? Wat zijn de effecten van globalisering? Wat voor geopolitieke bedreigingen voor wereldvrede zijn er? Wat is precies de nexus tussen globalisering en terrorisme? En wat is de ‘grand strategy’ waarmee conflicten, mondiale spanningen kunnen worden voorkomen? En voldoen de huidige internationale structuren wel? Als deze vragen niet worden meegenomen in de analyse van ‘human insecurity’ dan is die analyse onvolledig. Plaats human insecurity in een breder perspectief en in een bredere analyse. Alleen dan kan worden gedacht aan een ‘resolutique’ en alleen dan kan Pugwash een constructieve bijdrage leveren aan het debat.
– Kenneth Manusama