De situatie omtrent de Irak-kwestie verandert snel en wordt steeds grimmiger. Het doet mij sterk denken aan de gevleugelde woorden van het Russell-Einstein Manifesto:
Wij spreken niet als aanhangers van welk geloof of ideologie dan ook, maar als leden van het menselijk ras, een soort waarvan het voortbestaan wordt bedreigd. De wereld is vol conflicten en de meesten voelen zich bij deze conflicten betrokken. Wij vragen U deze betrokkenheid ondergeschikt te maken aan het feit dat U lid bent van een biologische soort die een opvallende geschiedenis heeft gehad en waarvan niemand de uitroeiing kan wensen. Er ligt voor ons, als wij hiervoor kiezen, een onbeperkte toename van geluk, kennis en wijsheid. Zullen wij dan de dood kiezen omdat wij onze twisten niet op zij kunnen zetten? Wij richten dit appèl tot U als medemensen: denk aan uw mens-zijn en vergeet de rest.
Wat, vraag ik mij af, is er verkeerd met vrede? Het wekt bij mij altijd verbazing hoe nonchalant regeringsleiders (onder meer Bush, Blair en Balkenende) omgaan met het de dood insturen van jonge mensen en het afslachten van talloze onschuldige, onbeschermde en weerloze burgers, alsof het niet over echte mensen gaat; jonge mensen en burgers die absoluut niets te maken hebben met wat die staatsmannen lijkt te bewegen om oorlog te voeren. Dat zijn burgers die niets anders willen dan hun leven in rust en vrede te leven. De “wij” die de politici noemen als zij praten over “hun” plicht om oorlog te voeren, is een “wij” waartoe zij zelf niet horen. De brief van ons bestuur liet een protest horen, een pleidooi om “aan Uw mens-zijn te denken”, maar wij werden niet gehoord.
door Phil B. Smith